Een heftig eind

Lieve lieve lieve allemaal,

Ondertussen zijn we alweer een dagje in Nederland. Het heeft even geduurd voordat we het laatste verhaal hebben geschreven, maar we hebben geen internet meer gehad en toen we gisteren terugkwamem hadden we het even druk met iedereen weer hallo zeggen en te verwerken wat we de laatste dag hebben gezien en vooral meegemaakt.

Onze dag in Mariëntal is redelijk rustig verlopen. We kwamen pas laat in de middag aan en hebben daar ´s avonds heerlijk gegeten. De volgende dag zijn we al op tijd richting Windhoek gereden omdat we daar nog spullen wilden kopen voor kinderen die we dezelfde dag of de volgende dag wilden afgeven bij een weeshuis. Bij de bed and breakfast waar we sliepen in Windhoek hebben we eerst gevraagd of ze een project of weeshuis o.i.d. wisten, waar de spullen goed terecht zouden komen en waar ze het ook echt konden gebruiken. Het meisje zelf wist niets, maar ze had wel een collega (die de volgende dag aan het werk was) waarvan ze dacht dat die zeker wat wist. Die middag zijn Roy en ik alvast spullen gaan kopen. We zullen zometeen een fotootje uploaden van de spulletjes. We hadden onder andere meer dan 80 onderbroekjes voor jongens en meisjes, ballonnen, knuffeltjes, vingerverf, schmink, twister, autootjes, kleurpotloden en werkboekjes en nog veel meer. Alles bij elkaar waren het drie volle tassen! De volgende ochtend is Roy gaan overleggen met het meisje van de bed and breakfast en kwam hij terug met een weeshuis in de wijk Katatura. Deze wijk is de achterstandswijk van Windhoek en is ontstaan toen de apartheid nog veel meer speelde dan nu; de blanken hadden besloten dat zwarte mensen niet meer in de stad mochten wonen en zodoende ontstond deze wijk. Gelukkig is het wel iets veranderd, maar alsnog wonen hier alleen zwarte mensen en is de toestand van deze wijk echt om te huilen. Op zich is het wel veilig om in deze wijk rond te rijden, zolang je maar niet met waardevolle spullen gaat zitten zwaaien. Logisch, deze mensen zijn zo arm dat ik ze bijna geen ongelijk kan geven dat ze van toeristen stelen! Wij zijn samen op zoek gegaan naar het project. Het ging om een huis Maria Grace waar kinderen, zonder ouders of kinderen met ouders die niet voor hen kunnen zorgen, opgevangen worden. Roy en ik wisten hoe de toestand in Katatura was en na 2,5 week in Namibië te hebben rondgereden hebben we, naast de ontzettend mooie dingen, ook echt wel ellende gezien. We waren dus redelijk voorbereid, dachten we. Toen we echter aankwamen bij het project stonden we toch met onze mond vol tanden. We lopen naar binnen in een gebouwtje waar we een hoop kinderen met echt hele vieze kleren en een oudere vrouw zagen. Toen we uit legden waarvoor we kwamen, stonden de tranen in haar ogen. We gingen de tassen halen en werden onder luid gejuich van de kinderen weer naar binnen geleid. Meteen kwamen ze in een kringetje om ons heen staan en begonnen ze te bidden terwijl ze hun handjes op de tassen legden. De kinderen waren door het dolle heen met de nieuwe onderbroeken en ook het speelgoed vonden ze fantastisch! We werden geknuffeld en enorm vaak bedankt, echt geweldig! We waren volgens die vrouw echt een geschenk uit de hemel. Ze legde ons uit dat ze vanochtend het allerlaatste hadden opgegeten en dat ze nu niets meer hadden. Er woonden ongeveer 30 kinderen in het tehuis waarvoor ze geen eten meer had, maar ze waren zo blij met alle cadeautjes dat ze daar kracht uit haalden. Wij keken elkaar aan en dachten meteen hetzelfde; we waren van plan om in het centrum van Windhoek nog even te gaan shoppen maar dat vonden we toch wat minder belangrijk dan zorgen voor eten voor deze kinderen. We vroegen wat voor eten er nodig was, maar nee nee dat hoefde echt niet want we hadden al zoveel gedaan. Daarbij had ze nog schillen van een pompoen die ze aan het scheiden was in een pan, daar ging ze proberen soep van te maken...Na een hoop gevraag en aandringen kregen we uiteindelijk te horen wat ze goed konden gebruiken. Vervolgens zijn wij als gekken door de winkel gerend om boodschappen te doen en voor 12 uur terug te zijn, zodat de kinderen die ´s middags naar school gingen nog wat eten in hun maagjes hadden voordat ze moesten gaan. Om 5 minuten voor 12 kwamen we aan met al het eten, medicijnen, deodorant en zeep die we hadden gekocht. Ook deze keer werden we met luid gejuich ontvangen en kwamen er allemaal kinderen aanrennen om te helpen met dragen. Ze wisten daar niet wat ze meemaakten! De kinderen die naar school gingen kregen snel 2 sneetjes droog brood en renden met een grote lach naar school, zo blij!

Het viel ons meteen op, toen we met de boodschappen terug kwamen, dat er een stapeltje met hele vieze onderbroeken in de hoek lagen. De kinderen hadden ondertussen allemaal al een nieuwe onderbroek aan gedaan, zo blij waren ze er mee! Toen we het verhaal van de kinderen hoorden, brak echt ons hart. Met een liedje legden ze ons uit dat ze daar woonden omdat hun vader weg was bij hun moeder en hun moeder of in het ziekenhuis lag,of iemand vermoord had, of te veel dronk of dood was. We hebben tijdens de tijd dat we daar waren een aantal keren een flinke brok moeten wegslikken. Jeetje wat was dit heftig. Deze vrouw doet alles voor de kinderen, maar ze hadden gewoon niets, helemaal niets...

Waarschijnlijk is het gevoel wat we daar hadden niet zo goed over te brengen via een verhaal, maar we willen iedereen die ons geholpen heeft enorm bedanken! Het project in Okakara is een super goed project en we zijn heel blij dat we hen ook wat hebben kunnen helpen, maar dit tehuis heeft bij ons wel heel veel indruk gemaakt. We uploaden zometeen foto´s van het tehuis We hebben het adres gekregen en hebben beloofd om te schrijven. Ons streven is dan ook om hier wat contact met te blijven houden en wie weet in de toekomst nog wat voor te doen.

Nogmaals: iedereen echt zo zo zo enorm bedankt! We kunnen het niet genoeg zeggen!

Heel veel groetjes en bedankt voor alles!

Liefs Roy en Lisanne